anatomy of melancholy

Έτσι, κάθομαι εδώ πέρα.... Ταξιδεύω μέσα στο κεφάλι μου. Όλοι είστε μέσα στο κεφάλι μου
Απλά σας παρατηρώ. Παρατηρώ τους ιδανικούς ταξιδευτές να κάνουν το δικό τους. 
Σας κοιτώ να φεύγετε και ξοδεύω τα τελευταία αποθέματα 
της ενέργιας μου στο να μη κανω τίποτα.
Θέλω το παζλ να είναι σκόρπια κομμάτια στο μυαλό μου.
Αν ποτέ ενώθει τότε όλα θα έχουν τελειώσει.

Ακροάζομαι μουσική. Ακούω τους ιδανικούς μουσικούς

να κάνουν το δικό τους και ξοδεύω τα τελευταία αποθέματα
της ενέργιας μου στο να μη κανω τίποτα.

Δε θέλω να καταλάβω..

Αν ποτέ καταλάβω τότε όλα θα έχουν τελειώσει.

Είμαι θλιμμένη. μμμ όχι θλιμμένη ακριβώς.

Είμαι μελαγχολική (melanc-holic). 
Eιμαι χαμογελαστά μελαγχολική. 
Έχω χαμογελαστή μελαγχολία.
Ύπουλο πράγμα :)

Αλλά είμαι και «σοκολατομανής» (choca-holic).
Αυτό όχι μόνο λόγω  της πτώση των επιπέδων της προγεστερόνης
έχει να κάνει και με τη δική μου πτώση.
Ποιές χημικές αντιδράσεις και έκκριση των ενδορφινών στον εγκέφαλο?
Εδώ μιλάμε για την δική μου πτώση

Γιατί είμαι μελαγχολική.

Από το μέλανος χολή.  Δώρο της σκέψης του πατέρα Ιπποκράτη που πίστευε ότι είναι ένα από τα τεσσάρων υγρά που κατευθύνουν την ανθρωπινή βιολογική λειτουργιά. Σύμφωνα με την «Θεωρία των τεσσάρων υγρών» εθεωρείτο η ασθένεια σαν μιά κακή σχέση αίματος, βλέννας και μαύρης και κίτρινης χολής, η οποία έπρεπε να επανέλθει σε ισορροπία δια των αφαιμάξεων, καθαρτικών και εμετικών μέσων...Δεν ξέρω αν μπορεί να γίνει μαύρη ή είναι μαύρη εξαρχής, εγώ πάντως την  έχω δεί.  Άντε κα μπορεί να γίνει μαύρη. Είναι πικρή όσο έχει το κιντρινωπό της χρώμα?
Γίνεται η χολή πιο μαύρη όσο πιο πικραμένη γίνεται ;

Όσο πιο πικραμένη γίνεσαι, τόσο πιο μαύρη γίνεται η χολή ;

Στην  αρχαία ελλαδα ήταν η νόσος των φιλοσόφων -κολακευτικότατο-
Στον μεσαίωνα απο την άλλη είχε να κάνει με δαιμονισμού και με όλες εκείνες τις σχετικές θρησκευτικές δοξασίες. Σήμερα είναι αρρώστια.


Με τη μαύρη χολή καταλήγεις με κίτρινο δέρμα.
Μαύρο- κίτρινο- μαύρο -κίτρινο- μαύρο -κίτρινο- μαύρο -κίτρινο- μαύρο -κίτρινο. 

Σαν το δηλητήριο


 
Σαν τον κίνδυνο …





Όπως το πίσω μέρος της σφήκας.  
Αν σε τσιμπήσει σου πέφτει η πίεση. 
Σε τσιμπάει μετά απο πίεση.
Και μετά πεθαίνει. 
Αραγε να το ξέρει?


βρε την χολή.....

Πικρή και παράγεται στη χοληδόχο κύστη που είναι προσκολλημένη και συνδεδεμένη με το συκώτι μας, στην κάτω επιφάνειά του κάτω από τις δεξιές κατώτερες πλευρές μας.... Δεν είναι κοντά στην καρδιά. Περίεργο αυτό...

Με ποιο τρόπο άραγε βυθομετρουν πόσο μελαγχολική μπορεί να είμαι;
Δεν είναι τίποτα αυτό, δεν είναι τίποτα εκείνο, 
εφόσον δεν έχεις μαύρη χολή δεν είσαι μελαγχολική.
Εφόσον δεν είσαι κίτρινη δεν είσαι μελαγχολική.
Δεν είσαι δηλητήριο
Δεν είσαι κίνδυνος
Δεν είσαι ο κώλος της σφήκας.

Μπορεί να είμαι τόσο πικραμένη που η πιο πικρή ουσία να μη μπορεί να λειτουργήσει ως αντίμετρο προς τον ίδιο το σκοπό της ύπαρξής της. 
Η πικραμένη μου χολή δεν είναι ικανή να εξουδετερώσει το λίπος
όπως υπο-θετικά πρέπει να κάνει.


Τι πιο πικρό από αυτό;

Διάλογος

Ανάμεσα σε μένα και σε μένα

Σου είπα:
— Λύγισα.
Και είπες:
— Μη θλίβεσαι.
Απογοητεύσου ήσυχα.
Ήρεμα δέξου να κοιτάς
σταματημένο το ρολόι.
Λογικά απελπίσου
πως δεν είναι ξεκούρδιστο,
ότι έτσι δουλεύει ο δικός σου χρόνος.
Κι αν αίφνης τύχει
να σαλέψει κάποιος λεπτοδείκτης,
μη ριψοκινδυνέψεις να χαρείς.
Η κίνηση αυτή δεν θα 'ναι χρόνος.
Θα 'ναι κάποιων ελπίδων ψευδορκίες.
Κατέβα σοβαρή,
νηφάλια αυτοεκθρονίσου
από τα χίλια σου παράθυρα..
Για ένα μήπως τ' 'ανοιξες.
Κι αυτοξεχάσου εύχαρις.
Ό,τι είχες να πείς,
για τα φθινόπωρα, τα κύκνεια,
τις μνήμες, υδροροές των ερώτων,
την αλληλοκτονία των ωρών,
των αγαλμάτων την φερεγγυότητα,
ό,τι είχες να πείς
γι' ανθώπους που σιγά-σιγά λυγίζουν,
το είπες.

again..

You're tearing me apart crushing me inside
You used to lift me up now you get me down...

If I was to walk away from you, my love
Could I laugh again?
If I walk away from you and leave my love
Could I laugh again?

You're killing me again am I still in your head?
You used to light me up now you shut me down


I'm losing you again lacking me inside
I used to lift you up now I get you down

Without your love you're tearing me apart
With you close by you're crushing me inside
Without your love you're tearing me apart
Without your love I'm doused in madness
I can't lose the sadness

You're tearing me apart crushing me inside
Without your love you used to lift me up
You're crushing me inside, now you get me down
With you close by

I'm doused in madness can't lose the sadness
It's ripping me apartIt's tearing me apart

I don't know how
I don't know why..

Ο Πληθυντικός Αριθμός

Ο έρωτας,
όνομά ουσιαστικόν,
πολύ ουσιαστικόν,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού,
γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός
οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.


Ο φόβος,
όνομα ουσιαστικόν,
στην αρχή ενικός αριθμός
και μετά πληθυντικός:
οι φόβοι.
Οι φόβοι
για όλα από δω και πέρα.


Η μνήμη,
κύριο όνομα των θλίψεων,
ενικού αριθμού,
μόνον ενικού αριθμού
και άκλιτη.
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.


Η νύχτα,
όνομα ουσιαστικόν,
γένους θυληκού,
ενικός αριθμός.
Πληθυντικός αριθμός
οι νύχτες.
Οι νύχτες από δω και πέρα.

how...

Look, you're standing alone

How ever I should have known
Never before, never again, you will ignore, I will pretend.

In your world, you're alone in your face.
You're alone in your world, you're alone in your face.
How you said you never would leave me alone?

Now you're just walking away
When you said you always would stay...

Το παραμύθι της Κοκκινοσκουφίτσας από την πλευρά του λύκου

(Παρουσιάστηκε από τη Ν. Ρουμπάνη σε σεμινάρια Προγράμματος)


Η ξενοφοβία και ο ρατσισμός ξεκινούν από την ιδέα ότι δίκιο υπάρχει μόνο στη μία πλευρά. Προσπαθώντας να συμβάλλουμε στην αναγνώριση της σύνθεσης, των απόψεων σας χαρίζουμε σήμερα το παραμύθι της κοκκινοσκουφίτσας από την πλευρά του δυσφημισμένου λύκου.

Καλή διασκέδαση....


Το δάσος ήταν το σπιτικό μου. Ζούσα εκεί και νοιαζόμουν γι’ αυτό.

Προσπαθούσα να το διατηρώ ταχτικό και καθαρό.


Κάποτε, μια ηλιόλουστη μέρα, ενώ προσπαθούσα να συμμαζέψω κάτι σκουπίδια που είχε παρατήσει ένας κατασκηνωτής, άκουσα βήματα. Πήδηξα πίσω από ένα δέντρο και είδα ένα μικρό κορίτσι να έρχεται από ένα μονοπάτι, κρατώντας ένα καλάθι. Μου φάνηκε ύποπτη από την αρχή γιατί φορούσε αστεία ρούχα ολοκόκκινα, και το κεφάλι της ήταν καλυμμένο με μια κουκούλα σαν να μην ήθελε να την αναγνωρίσουν.


Φυσικά την σταμάτησα για να ερευνήσω το ζήτημα. Την ρώτησα ποια ήταν, που πήγαινε, από που ερχόταν κ.τ.λ. Μου είπε μια ιστορία για κάποια γιαγιά που πήγαινε να την επισκεφθεί και να της πάει φαγητό.


Έδειχνε βασικά έντιμο άτομο, αλλά βρισκόταν στο δάσος μου και έδειχνε ύποπτη μ’αυτά τα ρούχα. ΄Έτσι αποφάσισα να της δείξω πόσο σοβαρό ήταν να εισβάλλει έτσι, χωρίς ειδοποίηση, ντυμένη αστεία.


Την άφησα να συνεχίσει αλλά έτρεξα πριν από αυτήν στο σπίτι της γιαγιάς της. Όταν συνάντησα την συμπαθητική γριούλα της εξήγησα το πρόβλημά μου και συμφώνησε ότι η εγγονή της χρειαζόταν ένα μάθημα. Η γριούλα συμφώνησε να κρυφτεί ώσπου να την φωνάξω. Έτσι, κρύφτηκε κάτω από το κρεβάτι. Όταν έφτασε το κορίτσι την κάλεσα να μπει στην κρεβατοκάμαρα όπου βρισκόμουν στο κρεβάτι ντυμένος σαν τη γιαγιά. Το κορίτσι ήρθε με τα κόκκινα μαγουλά της και είπε κάτι άσχημο για τα μεγάλα μου αυτιά. Με είχαν προσβάλλει κι άλλοτε και έτσι προσπάθησα να πω κάτι θετικό. Είπα ότι, ίσως, τα μεγάλα μου αυτιά, μου επέτρεπαν να την ακούω καλύτερα. Δηλαδή έδειχνα ότι την συμπαθούσα και ήθελα να προσέχω αυτά που λεει. Αλλά έκανε άλλο ένα καλαμπούρι για τα γουρλωτά μου μάτια. Τώρα καταλαβαίνετε πώς άρχισα να αισθάνομαι γι’ αυτό το κορίτσι που έβαζε ένα ευγενικό προσωπείο αλλά ήταν τόσο κακοήθης. Παρ’ όλα αυτά έχω την τακτική να γυρίζω και το άλλο μάγουλο και της είπα ότι τα γουρλωτά μου μάτια με βοηθούν να την βλέπω καλύτερα. Η επόμενη προσβολή στ’ αλήθεια με νευρίασε. Έχω κάποιο σύμπλεγμα για τα μεγάλα μου δόντια κι αυτό το κορίτσι έκανε μία προσβλητική παρατήρηση. Ξέρω ότι θα έπρεπε να μην χάσω την ψυχραιμία μου αλλά πήδηξα από το κρεβάτι και της φώναξα πως τα μεγάλα μου δόντια ήταν χρήσιμα για να την φαω καλύτερα.


Τώρα ας είμαστε ειλικρινείς, κανείς λύκος δεν θα έτρωγε ποτέ ένα κορίτσι, όλοι το ξέρουν αυτό, αλλά αυτό το τρελοκόριτσο άρχισε να τρέχει γύρω-γύρω ουρλιάζοντας κι εγώ προσπαθούσα να την φτάσω για να την ηρεμίσω. Έβγαλα και τα ρούχα της γιαγιάς αλλά αυτό φάνηκε να χειροτερεύει τα πράγματα. Ξαφνικά η πόρτα άνοιξε με δυνατό κρότο και ένας μεγαλόσωμος τύπος στεκόταν εκεί με το τσεκούρι του. Τον κοίταξα και κατάλαβα ότι είχα βρει τον μπελά μου. Υπήρχε ένα ανοιχτό παράθυρο πίσω μου και την κοπάνησα.


Θα ήθελα να μπορούσα να πω πως εδώ τελειώνει η ιστορία. Όμως αυτή η γριούλα γιαγιά ποτέ δεν είπε την δική μου πλευρά της κατάστασης. Σύντομα κυκλοφόρησε η φήμη ότι ήμουν κακός και μοχθηρός. ΄Όλοι άρχισαν να με αποφεύγουν. Δεν ξέρω τι έγινε το κοριτσάκι με τα αστεία κόκκινα ρούχα, όμως εγώ δεν έζησα από τότε καλά. Έτσι αποφάσισα να σας γράψω την ιστορία μου.

Με εκτίμηση

Ο λύκος

Eκείνο που φοβάμαι πιο πολύ

Eκείνο που φοβάμαι πιο πολύ  είναι μη γίνω "ποιητής".

Μην κλειστώ στο δωμάτιο  ν' αγναντεύω τη θάλασσα κι απολησμονήσω.
Μην κλείσουν τα ράματα στις φλέβες μου κι απο θολές αναμνήσεις κι ειδήσεις της ΕΡΤ
μαυρίζω χαρτιά και πλασάρω απόψεις. Μη με αποδεχτεί η ράτσα που μας έλειωσε για να με χρησιμοποιήσει. Μη γίνουν τα ουρλιαχτά μου μουρμούρισμα για να κοιμίζω τους δικούς μου.
Μη μάθω μέτρο και τεχνική και κλειστώ μέσα σ' αυτά για να με τραγουδήσουν.
Μην πάρω μεγάλα κιάλια για να φέρω πιο κοντά τις δολιοφθορές που δεν θα παίρνω μέρος
μη με πιάσουν στην κούραση παπάδες κι ακαδημαϊκοί και πουστέψω.

Έχουν όλους τους τρόπους αυτοί και την καθημερινότητα που συνηθίζεις όλα έτσι παν σκυλιά μας έχουν κάνει να ντρεπόμαστε την αργία περήφανοι για την ανεργία

Έτσι είναι. Μας περιμένουν στη γωνιά καλοί ψυχίατροι και κακοί αστυνόμοι.
Ο Μάρξ... τον φοβάμαι το μυαλό μου δρασκελάει κι αυτόν αυτοί οι αλήτες φταίνε δεν μπορώ γαμώτο να τελειώσω αυτό το γραφτό μπορεί... ε ; ... μιαν άλλη μέρα...

οι νεκροί εαυτοί μου

 

"Mια μέρα καθώς έθαβα έναν από τους νεκρούς εαυτούς μου, ήρθε ο νεκροθάφτης και μου είπε:
- Aπ'όλους όσοι έρχονται εδώ να θάψουν, συ μονάχα μου αρέσεις.
- Σ'ευχαριστώ, του απάντησα, αλλά γιατί σου αρέσω;
- Γιατί έρχονται κλαίγοντας και φεύγουν κλαίγοντας.
Μόνο εσύ έρχεσαι γελώντας και φεύγεις γελώντας μου αποκρίθηκε."

Kahlil Gibran.

Η μοναξιά

Αν μια αγάπη διαρκεί, είναι γιατί κάτι μένει ακόμη μέσα μας ανικανοποίητο..




Η μοναξιά...
δεν έχει το θλιμένο χρώμα στα μάτια
της συννεφένιας γκόμενας.
Δεν περιφέρεται νωχελικά κι αόριστα
κουνώντας τα γοφιά της στις αίθουσες συναυλιών
και στα παγωμένα μουσεία.
Δεν είναι κίτρινα κάδρα παλαιών "καλών" καιρών
και ναφθαλίνη στα μπαούλα της γιαγιάς
μενεξελιές κορδέλες και ψάθινα πλατύγυρα.
Δεν ανοίγει τα πόδια της με πνιχτά γελάκια
βοιδίσο βλέμα κοφτούς αναστεναγμούς
κι ασορτί εσώρουχα.
Η μοναξιά.
Έχει το χρώμα των Πακιστανών η μοναξιά
και μετριέται πιάτο-πιάτο
μαζί με τα κομμάτια τους
στον πάτο του φωταγωγού.
Στέκεται υπομονετικά όρθια στην ουρά
Μπουρνάζι - Αγ. Βαρβάρα - Κοκκινιά
Τούμπα - Σταυρούπολη - Καλαμαριά
Κάτω από όλους τους καιρούς
με ιδρωμένο κεφάλι.
Εκσπερματώνει ουρλιάζοντας κατεβάζει μ΄αλυσίδες τα τζάμια
κάνει κατάληψη στα μέσα παραγωγής
βάζει μπουρλότο στην ιδιοχτησία
είναι επισκεπτήριο τις Κυριακές στις φυλακές
ίδιο βήμα στο προαύλιο ποινικοί κι επαναστάτες
πουλιέται κι αγοράζεται λεφτό λεφτό ανάσα ανάσα
στα σκλαβοπάζαρα της γης - εδώ κοντά είναι η Κοτζιά-
ξυπνήστε πρωί.
Ξυπνήστε να τη δείτε.
Είναι πουτάνα στα παλιόσπιτα
το γερμανικό νούμερο στους φαντάρους
και τα τελευταία
ατελείωτα χιλιόμετρα ΕΘΝΙΚΗ ΟΔΟΣ-ΚΕΝΤΡΟΝ
στα γατζωμένα κρέατα από τη Βουλγαρία.
Κι όταν σφίγγει το αίμα της και δεν κρατάει άλλο
που ξεπουλάν τη φάρα της
χορεύει στα τραπέζια ξυπόλυτη ζεμπέκικο
κρατώντας στα μπλαβιασμένα χέρια της
ένα καλά ακονισμένο τσεκούρι.
Η μοναξιά
η μοναξιά μας λέω. Για τη δική μας λέω
είναι τσεκούρι στα χέρια μας
που πάνω από τα κεφάλια σας γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει